Χτες είπα να κάνω μια βόλτα στη Στοά του Βιβλίου και άφησα τον ¨κουβά¨ μου σε ένα γκαράζ στην οδό Φειδίου, ένα δρομάκι ανάμεσα στην Πανεπιστημίου , τη Χαρ. Τρικούπη , την Ακαδημίας και την Εμμ. Μπενάκη.
Η μνήμη μου γύρισε 30 χρόνια πίσω ......
Είχα πολλά χρόνια να το περπατήσω και πολλά έχουν αλλάξει .
Δύο καταπληκτικά κτήρια έχει ο δρόμος ,το Γερμανικό αρχαιολογικό ινστιτούτο καλοδιατηρημένο και δίπλα το παλιό ωδείο ετοιμόρροπο και εγκαταλελειμμένο χαρακτηριστικό δείγμα της αδιαφορίας του Ελληνικού κράτους , σχεδιασμένα το πρώτο κτήριο από τον μεγάλο Τσίλερ και το ωδείο από τον Βιεννέζο αρχιτέκτονα Καρλ Ρέσνερ.
Απέναντι ήταν ένα βιβλιοπωλείο του Γρηγοριάδη με παλιά βιβλία που αφορούσαν κυρίως φιλολόγους και αρχαιολόγους , είδα με λύπη μου ότι έχει κλείσει ,πρόσφατα μου είπαν , θύμα ίσως της εξέλιξης και των νέων τεχνολογιών και στη θέση του έγινε ένα καφενείο .
Δίπλα ακριβώς από του Γρηγοριάδη ήταν ο Ανδρεάδης με τα μουσικά όργανα πρώην συνέταιρος με το Νάκα και ακριβώς δίπλα είχε μία σκάλα που σε κατέβαζε στο υπόγειο του κτηρίου που ο Ανδρεάδης κούρδιζε τα πιάνα .
Στην είσοδο του υπογείου ήταν το γραφομηχανάδικο του επονομαζόμενου ¨ψείρα των γραφομηχανών¨ του μακαρίτη σήμερα Κώστα Μηλιώνη του πρώτου έλληνα τεχνικού γραφομηχανών που εκπαιδεύτηκε από την τότε ηγέτιδα στο χώρο ADLER .
Ήταν εκπληκτικό να βλέπεις το γερόΜηλιώνη να φροντίζει τις γραφομηχανές ,είχε κάνει την τέχνη του επιστήμη και τη δουλειά του απολαυστική ενασχόληση .
Ένας ¨μυστήριος¨ κοντόχοντρος χαμογελαστός τύπος , ακαθορίστου ηλικίας που ψόφαγε για κουβέντα.
Τη γραφομηχανή την έλυνε τελείως , έπλενε κάθε εξάρτημα ξεχωριστά ένα ένα ,την λάδωνε με ένα μείγμα λαδιού και βενζίνης αφού ίσιωνε τα συνήθως στραβωμένα από τη σκληρή χρήση λεβιέ , ευθυγράμμιζε και αντικαθιστούσε τα στοιχεία που χτυπώντας πάνω στον ελαστικό κύλινδρο και την ταινία με το μελάνι σχημάτιζαν τα γράμματα στο χαρτί, περιποιόταν τον κύλινδρο και τα κυλινδράκια του σαριό και την άφηνε να στεγνώσει με υπομονή στα σκαλιά του υπογείου και στο τέλος έβαζε πάνω και το σαριό και όταν όλα είχαν γίνει κατά την άποψή του σωστά στην παρέδιδε , ολόκληρη ιεροτελεστία για να πάρεις την γραφομηχανή σου καλύτερη και από καινούργια.
Είχα την τύχη να τον δω να δουλεύει , πίνοντας τον καλύτερο ελληνικό καφέ που έχω πιει και που τον έφτιαχνε σε ένα χάλκινο μπρίκι και που αντί για καμινέτο έβαζε φωτιά σε ένα μπαμπάκι με οινόπνευμα.
Όταν πέθανε , ο γιος του άνοιξε δίπλα ένα μαγαζί που όχι μόνο έφτιαχνε αλλά και πουλούσε μηχανές γραφείου.
Σήμερα τα εγγόνια του δυο πολύ ευγενικά παιδιά , ο Κώστας και ο Αγγελος συνεχίζουν στο Νο 14 της Φειδίου την οικογενειακή παράδοση προσαρμοσμένη στην νέα τεχνολογία αλλά και διατηρώντας το τμήμα πώλησης και φροντίδας των γραφομηχανών .
Θα μου πείτε σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν με γραφομηχανή; και όμως υπάρχουν, όχι μόνο ¨αρχαιολάτρες¨ και γραφιάδες που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στη νέα τεχνολογία αλλά και πολλοί άλλοι ποιος ξέρει γιατί ;
Ο Ανδρεάδης και πιο κάτω ο Καχραμάνης με τα μουσικά όργανα έχουν κλείσει , έχουν μείνει μόνο το βιβλιοπωλείο Φως με θρησκευτικά βιβλία και οι μηχανές γραφείου Μηλιώνης στο 14 για να θυμίζουν την ιστορία του δρόμου μαζί με την εφημερίδα ¨απογευματινή¨ του μακαρίτη του Μπότση.
Αν πάτε κατά κει συνεχίστε στη οδό Γαμβέτα στα δεξιά έχει ένα φούρνο που κάνει λαχματζούνια , δοκιμαστε τα , δεν είναι τόσο καλά όσο αυτά που έφτιαχνε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του που ήταν από την ¨Πόλη¨ αλλά είναι κάτι διαφορετικό και θα σας αρέσει .
